W dobie buńczuczności Turcji i duetu niemiecko-francuskiego, czyli de facto zmierzchu NATO i przemiany niedawnych sojuszników w rywali, Amerykanie pilnie potrzebują nowych narzędzi na europejskiej scenie swojej globalnej gry. Będą tu zmuszeni balansować sojusz niemiecko-francuski, być może uzbrojony w europejską armię, na południu Turcję oraz, oczywiście, Rosję. To mocny zbiór i do jego kontroli poprzez projekcję siły potrzeba równie mocnej kontrgrupy. Po stronie USA na tym europejskim ringu, stanie na pewno UK i być może Włosi, ale kluczowe ze względu na strategiczne położenie geograficzne, będą państwa Europy Środkowo-Wschodniej, a szczególnie dawna Rzeczpospolita Obojga Narodów, czyli obecna Polska, Ukraina, Białoruś i kraje bałtyckie.
Dawna Rzeczpospolita Obojga Narodów w kontrze do eurazjatyckich potęg
To grupa państw, która może stanowić polityczną przeciwwagę dla niemieckiej UE, ale, co ważniejsze, podstawę przyszłych planów wojskowej obecności US w Europie, ważnej dla realizacji imperialnej polityki USA. Państw tych, zintegrowanych w konfederacji, poddanych amerykańskiej kontroli, wspartych militarnie, ekonomicznie i technologicznie, a geograficznie rozciągniętych między Bałtykiem a Morzem Czarnym nie mogą zignorować ani Niemcy, ani Rosja, ani Turcja. M.in. dlatego Berlin realizuje projekt Mitteleuropa, Moskwa podsyca neobanderyzm na Ukrainie, a Ankara umacnia wpływy tureckie w Mołdawii.
Potencjał zawarty na obszarze między Bałtykiem a Morzem Czarnym już bywał skutecznym taranem przeciw potęgom germańskiej, moskiewskiej i tureckiej. Jednym z przykładów powstrzymywania euroazjatyckich mocarstw przez bałtycko-czarnomorskich Słowian, była wojna polsko-bolszewicka. W latach 1919 – 1921 Polska oparła się ekspansji kolejnej odsłony imperium ze wschodu – bolszewickiej Rosji. Zwycięstwo w tej wojnie zapobiegło włączeniu Polski do ZSRR, który powstał w roku 1922. Szczytowy okres siły ludów zamieszkujących pomost bałtycko-czarnomorski przypada na wiek XVII, kiedy to zjednoczone Królestwo Polskie i Wielkie Księstwo Litewskie, z powodzeniem walczyły jednocześnie z Imperium Rosyjskim, Imperium Osmańskim, Szwecją i Kozaczyzną.
Kraje dawnej RON jako alternatywa dla zachodnich projektów
O powyższych przykładach mocy drzemiącej w narodach obszaru między Bałtykiem i Morzem Czarnym słyszeli również w Waszyngtonie i rząd USA bierze pod uwagę potencjał tego regionu, stąd np. rozszerzenie NATO po rozpadzie ZSRR. Ale obecne czasy niosą nowe wyzwania. Sojusz Północnoatlantycki być może się nie utrzyma, erozji ulega też Unia Europejska. W obliczu tych zmian, prawdopodobnie zostanie utworzona silna konfederacja państw pomostu bałtycko-czarnomorskiego pod patronatem Stanów Zjednoczonych, alternatywna dla UE, a może i NATO.
Jeden z wariantów tego pomysłu to tzw. Trójmorze, ale niewykluczone, że dojdzie do utworzenia unii Polski, Ukrainy, Litwy, Łotwy, Estonii i Białorusi czyli krajów dawnej RON. Jest wiele argumentów przemawiających za takim pomysłem. Przede wszystkim historia – długo istniało takie zjednoczenie i osiągnęło wysoki poziom rozwoju politycznego i wojskowego, społeczeństwa tworzące te państwa są zbliżone mentalnie, mamy wspólne interesy – przede wszystkim konieczność obrony przed ekspandującym imperium na wschodzie.
Są też oczywiście trudności. Liczna mniejszość rosyjska w Pribałtyce, na Białorusi i Ukrainie, neobanderyzm na Ukrainie czy postępująca integracja Białorusi z Rosją. Państwa bałtyckie, Polska i Ukraina znajdują się w orbicie wpływów Stanów Zjednoczonych i ich przystąpienie do unii jest mocno prawdopodobne, niewiadomą pozostaje Białoruś i trudno spodziewać się tu prostego rozwiązania. O ile Aleksander Łukaszenka może i dałby się “przekonać”, to Władymir Putin już raczej nie. Chyba, że za przyłączenie do Rosji, ważnych strategicznie, wschodnich obwodów Białorusi.
Grafika: Halibutt. Udostępniono na lic. CC BY-SA 3.0
